Bergen en al ...

Een stempel en een land verder en geen ambras meer met afzetterijen en met hete temperaturen. Joepie!!! Nadat we de grens zijn overgestoken naar Osh hebben we ons op de hostelkamer geinstalleerd en verder gedaan aan de grote internationale manille kaarting. Momenteel is de stand 5-2 voor mij en natuurlijk heb ik hem 2 keer laten winnen. Merci trouwens aan Dewi voor het meest gebruikte cadeau tot nu toe. Maar een stad is een stad en dus zijn we de volgende dag de bergen ingetrokken. Heerlijk. De rit naar Arslanbob was fantastisch. Op de bus daar naar toe hebben we 2 Zwitsers leren kennen die overal de bergen intrekken zonder gids en die zeiden dat het helemaal niet gevaarlijk was,... In ons jeugdig enthousiasme waren we natuurlijk direct verkocht en maakten we plannen om de volgende dag samen op trektocht te gaan. De trektocht duurt normaal gezien 4 dagen, maar de Zwitsers waren een beetje gehaast en gingen het in 3 dagen doen. Wij, nog steeds enthousiast, naar de markt om eten voor de 3-daagse en dan naar onze homestay. In Kirgizie heb je overal Community Based Tourism kantoren die je aan goedkope slaapplaatsen bij mensen thuis kunnen helpen. Meestal is dit zeer tof en krijg je lekker eten. Bij ons viel het een beetje tegen die avond. Het diner bestond uit vettige pattatten en een roerei. Daarenboven kwam terwijl wij aan het eten waren de zoon thuis en blijkbaar zat er een haar in de boter, want de moeder begon prompt te roepen en haar zoon hard in het gezicht te slaan. Daarna ging ze de tuin weer in en met een lange dikke houten stok trok ze ten strijde tegen haar zoon. Met deze gebeurtenissen rondom ons, het proberen verorberen van onze maaltijd en het zicht op de hoge bergen rondom ons begonnen we te beseffen dat we beter niet met de Zwitsers, maar met een gids, de bergen zouden intrekken. Gelukkig hebben we dit gedaan want eenmaal op pad bleek de trekking toch niet zo eenvoudig. De eerste dag zijn we van 1500 meter naar 3000 meter gewandeld om dan te kamperen net voor de pas die we de volgende dag moesten oversteken. De pas is 4000 meter hoog en de weg er naar toe was 1000 meter rotsklimmen op een zeer steile bergwand. Maar het was een heerlijk gevoel om boven op de top te komen en de vallei onder je te zien. En aan de andere kant van de berg...sneeuw. Dus al glijdend en vallend naar beneden, waar we dan godverdomme weer naar boven moesten natuurlijk. Ik moet zeggen dat ik dacht dat mijn conditie toch een beetje gepimpt was de laatste maanden, maar tussen de 3000 en 4000 meter bergopwaarts stelt die conditie niet veel voor. Jeroen daarentegen voelt niets van de hoogte en huppelt als een jong berggeitje de bergen op en af. Enfin, na nog veel naar boven en naar beneden zijn we aan een prachtig meer gekomen waar we ons tenten opgezet hebben en thee dronken met de lokale bewoners. En dan... het meer heet the holy lake en het is toch wel geen bedevaartsoord zeker! Lap weer op bedevaart geweest! De dag erna lagen mijn voeten zodanig open (jaja nieuwe schoenen) dat ik op de sletsen van de gids ben verder getrokken. Het moet gezegd worden: met mijn hiphop trekbroek, omgekeerde klak en sletsen zag ik er werkelijk een hippe bergslonse uit. Slonse (of de lokale variant bergslonse) is ons nieuw mopje geworden. We zeggen dat hier zo af en toe eens tegen iemand en dan kijken ze eens raar en dan hebben wij weer leute voor een half uur. De leute maak je zelf zeggen we dan. We vinden het ook helemaal niet erg om dat te doen. Zij verstaan ons niet en wij verstaan hen niet. Voila, rechtvaardigheid! Na nog 2 dagen op en af en prachtige landschappen gezien te hebben zijn we bij een andere homestay beland en hebben we heerlijk geslapen. Nu zijn we, na een prachtige rit van 8 uren door de bergen van Kirgizie, in Bishkek aangekomen. Hier zullen we onze nieuwe hobby beoefenen, namelijk visas verkrijgen voor moeilijke landen. En deze keer is het een goetje: China!!! We hadden ook een strak plan om een transit visa voor China te regelen om zo naar Mongolie te gaan. Alleen, er is geen ambassade vwn Mongolie in Kirgizie. Weg strak plan en morgen gaan we dus voor het nieuwe plan en overmorgen misschien voor nog een ander strak plan. Who knows? Alhoewel, overmorgen gaan we naar een meer hier dicht bij waar ze de lokale peaches party houden. De volgende shows staan op het programma: Miss perzik contest, true men contest (Jeroen zal winnen denk ik) en de lokale nationale sport paarden rugby. Paarden rugby is zoiets als rugby, maar dan met een dood beest (geit, schaap of iets anders al naar gelang de stoerheid van de mannen) ipv met een bal. Interssant! Verslag hierover de volgende keer. En Filip: kom toch alhier, tis hier ook plezant! En als allerlaatse: Who the fuck is Electrabel?