Impossible is nothing

Wat een trip hebben we net gemaakt! En hoe alles vaak afhangt van (heel veel) geluk. Gelukkig hebben we dat.

Maar eerst en vooral: “Oooh wat zijn die boeren stil!” De krant kopte ‘Gent maakt Brugge gelijk met de grond’ en zo hebben we het graag. Ik hoop dat jullie er allemaal een geweldig vettig feest van gemaakt hebt.

En nu dus de rest van ons verhaal. Na de betoging in Kathmandu begon de staking. Hoe lang die zou duren wist niemand. Wel was het zo dat heel het land plat gelegd werd. In Nepal zijn de mensen dit al een beetje gewoon, maar voor ons was het de eerste keer dat we zoiets meemaakten. We bleven voornamelijk binnenshuis en gingen enkel naar buiten op zoek naar eten. Dit bleek geen sinecure. Na lang zoeken, vonden we meestal een paar tomaatjes en courgettes. Alle winkels moesten normaal gezien gesloten zijn, maar hier en daar waren er kleine winkeltjes open die een paar groenten verkochten. En zo konden we toch steeds eten maken voor onze gastheer Dries. Dries woont en werkt in Kathmandu en was zo vriendelijk om ons uit te nodigen om bij hem te blijven. Altijd zeer aangenaam, maar zeker nu we binnen moesten blijven. Veel toeristen waren gedoemd om heel de dag in hun hotelkamer te blijven. Zij konden enkel tussen 18u en 20u naar buiten,, want enkel dan mochten de restaurants open zijn. Een restaurant in het toeristische centrum had het gewaagd om langer open te blijven en werd bekogeld met stenen. Wij hadden dus geluk. In plaats van in een hotelkamer te zitten zaten we in het huis van Dries, met dakterras! Het eerste weekend van de staking nodigde Dries vrienden uit en werd er gekookt, film gekeken en gebabbeld. Wij hadden nog nooit zo’n gezellig huisarrest meegemaakt. De volgende dagen bestond onze dag uit voedsel verzamelen, koken, niets doen en binnen blijven. Wel spijtig, want we wilden graag nog regio’s bezoeken in de Kathmandu vallei, maar helaas was er nergens transport. En dan kwam uiteindelijk de dag dat we vanuit Nepal naar Mongolie gingen vliegen. We hadden onze vlucht rond middernacht, maar vertrokken al rond de middag op zoek naar vervoer naar de luchthaven. Uiteindelijk hadden we dat gevonden en stonden dus 10 uren te vroeg op de luchthvaven. Het was bijzonder om door Kathmandu te rijden zonder enig verkeer. De superdrukke stad was helemaal anders zonder verkeer. We waren duidelijk niet de enige toeristen die het zekere voor het onzekere namen en uren op voorhand op de luchthaven zaten. Daardoor was de sfeer plezant, want iedereen wilde tetteren om de tijd te doen voorbij gaan. Uit pure verveling speelden we zelf verstoppertje en hielden we een flip flop race om het eerst naar de roltrap en terug. Het maakte een hels lawaai en de bewakers keken heel raar, maar ook zij waren blij dat er eens iets gebeurde tijdens hun urenlange dienst van verveling. En zo werd het uiteindelijk nacht en waren we klaar om in te checken. Even een klein intermezzo om te verduidelijken wat ons plan was. We vlogen van Nepal naar China en van China naar Mongolie. We hadden geen visum voor China, want we waren transit en we hadden geen visum voor Mongolie, want in Nepal konden we er geen krijgen en dus dachten we dat te krijgen on arrival. Voor degene die enige reiservaring hebben in deze regio moet dit als een onwaarschijnlijk slecht en onmogelijk plan klinken, maar wij waren ons eigenlijk van geen kwaad bewust. Toen de man aan de incheckbalie dus een beetje ambetant begon te doen dat we naar China vlogen zonder visum, waren wij vol zelfvertrouwen hem aan het zeggen dat dat helemaal geen probleem was en dat iedereen die een internationale vlucht had 24 uren in China mag blijven zonder visum (dit klopt trouwens wel). Hij besloot het risico te nemen en vertelde ons dat hij ons ging inchecken, maar dat hij ons niets kon garanderen en dat we msschien nog problemen gingen hebben. Een beetje lacherig deden wij erover en we scheepten in. Onze vlucht was ‘s nachts, duurde maar 3 uren en vloog met de tijd mee. Dit betekende dat we rond middernacht opstegen, 3 uren vlogen waarvan we misschien 1 of 2 uren konden slapen en dat het bij het landen al 2 uren later was, ttz 5u ‘s morgens. De nacht was dus eigenlijk gepasseerd zonder dat we hadden kunnen slapen. We kwamen aan de immigratiedienst en weer werden we apart genomen. Deze keer door een zeer vriendelijke Chinees (zoals we ze kennen). Opnieuw, blakend van zelfvertrouwen, vertelden we hem dat we 24 uren mochten blijven en dat er geen problemen waren. Are you sure? Vroeg hij nog. Maar natuurlijk amtwoorden wij. Hij verdween voor een tijdje met onze paspoorten en kwam uiteindelijk terug met een stempel in ons paspoort waardoor we 24 uren in China mochten blijven en tot onze grote verbazing mochten we daar ook mee buiten de luchthaven. Dit was zeer goed nieuws aangezien we 12 uren in Peking moesten wachten op onze vlucht. Zeer moe, maar enthousiast omdat we weer in China waren, begonnen we al plannen te maken om de verboden stad te gaan bezoeken,…Maar eerst moesten we nog een vlucht nemen van Zuid-China naar Peking. We stapten op het vliegtuig en de vermoeidheid begon zwaar door te wegen. Rond 11u kwamen we aan in Peking, staken onze rugzakken in lockers en namen de bus naar het centrum. Onze vlucht naar Ulaanbaatar was maar om 21u en zo hadden we tijd om tussen de Chinezen te zitten. Op de bus was het schipperen tussen in slaap vallen en jezelf oppeppen uit enthousiasme om weer in China te zijn. Alles was goed geregeld en we reden recht naar het centrum. Het plan om werkelijk 5 uren in de verboden stad rond te lopen schaften we uit vermoeidheid af, maar we namen wel de metro naar het Tianmen plein. Het was weer een check op ons lijstje en indrukwekkend. Peking voelde zeer aangenaam aan. Het is een grote stad, met brede rijlanen, maar het voelde voor ons niet druk aan. We kregen honger en wilden graag in een klein eethuisje iets eten. Die kleine eethuisjes zijn meestal in kleine straatjes en dus gingen we in hartje Peking op zoek naar een klein straatje. Het zijn soms de kleinste dingen die het moeilijkste zijn. Uiteindelijk vonden we het. Aten ons rond en liepen genietend door de kleine straatjes. We gingen op zoek naar thee en eindigden met overal liters thee te drinken. De kunst van thee maken en drinken is hier nog zeer levend en wij genoten van die rare, vriendelijke Chinezen. Wat zijn we hier toch graag vertelden we elkaar. De tijd vloog voorbij, nog nooit zo een leuke transit gehad, en voor we het wisten was het alweer tijd om terug naar de kuchthaven te gaan. Alweer dit is geen moeilijke onderhandelingstocht waarbij je vrezend voor je leven door het verkeer wordt gestuwd. Nee, je neemt gewoon de metro en 20 minuten later sta je in de inkomsthal. Op de metro zeiden we nog tegen elkaar hoe spijtig het was dat we niet langer in China konden blijven (you just wait zal er iemand giechelend in de hemel gedacht hebben). De hal waar we moesten vertrekken is gebouwd voor de Olympische spelen en is indrukwekkend en mooi. Toegegeven, we waren een beetje laat. Laat als laat in 19u45 terwijl onze vlucht vertrok rond 21u, maar we waren ons nog steeds van geen kwaad bewust. Een vriendelijke mevrouw nam ons paspoort en vroeg ons visum voor Mongolie. Visa on arrival antwoorden we vriendelijk terug. Ze keek een beetje eigenaardig en zei dat ze dat toch even moest dubbelchecken. Ze begon te bellen en ik begon een beetje de spanning te voelen, maar Jeroen had er een goed gevoel bij, dus ja. Na een heleboel telefoontjes kwam het antwoord. Njet! Geen visum, geen vlucht! Dit sloeg ons een beetje uit ons lood, maar het was wel duidelijk dat er niet veel te discussieren viel en dat we niet op deze vlucht konden zonder een Mongools visum. Het probleem was dat ons Chinees visum afliep om middernacht. De vriendelijke dame belde overal naartoe en vertelde ons uiteindelijk dat we de volgende ochtend naar de ambassade konden gaan om een visum te krijgen, dat ons Chinees visum de volgende dag ook nog geldig was en dat ze onze vlucht een dag verzet had. Volgende dag, same time.
Na de eerste golf van paniek stelde ons dit enigzins gerust, maar toen we met ons karretje weg reden van de balie en ons zetten was het toch even vloeken. De vermoeidhed sloeg nog harder in en hier zaten we op de luchthaven zonder een plaats om te slapen, zonder eten,…We moesten ook proberen naar Mongolie te bellen, want daar hadden we voor 1 keer alles goed geregeld met een kamer en een airport pickup. Gelukkig was het guesthouse heel vriendelijk en zei dat het geen problem was en dat ze er morgen weer zouden staan. We aten nog rap iets en namen dan een hotel dicht bij de luchthaven. Geen zin meer om rond 23u nog door het centrum van Peking te gaan lopen op zoek naar een goedkope kamer. Rond middernacht waren we in onze kamer en konden we eindelijk, na 36 uren zonder slaap in een bed gaan liggen. Om 7u ging de wekker echter alweer, want we moesten naar de ambassade. Het hotel voerde ons terug naar de luchthaven van waar we de metro naar het centrum namen. Maar eerst moesten we op internet het adres van de ambassade opzoeken. En je kent dat he, een koffietje drinken, internet aansluiting zoeken, koffers in de lockers, metro nemen, ambassade zoeken en daar dan toekomen rond 11u en wanneer sluit de ambassade? Juist, om 11u. We waren ongeveer 1 minuut voor sluitingstijd wat overal ter wereld een expressie op het gezicht van de mensen geeft van godverdomme nu ga ik toch nog moeten werken. We vroegen beleefd achter een visum waarop we beleefd het antwoord kregen dat er geen visums op dezelfde dag werden gegeven en dat ze gingen sluiten. Als we een visum wilden moesten we maandag terugkomen en zou het dinsdagnamiddag klaar zijn. Een beetje verbaasd vertelden we dat ze gisteren gebeld hadden en dat ze ons gezegd hadden dat het geen probleem was. Het antwoord was duidelijk. Zij was de visaofficer and nobody called me. Dan gaan wij een probleem hebben, probeerden we nog. Het antwoord was nog duidelijker. A. You’re very late, B. it’s you’re problem. Daar had ze wel een punt. Na nog een beetje onvriendelijkheid van haar kant en gelukkig zoveel verwarring dat er geen plaats was om tegen te sputteren van mijn kant (wordt later duidelijk) werd de rolluik naar beneden getrokken en was het duidelijk: We’re closed en you’re fucked. En wat nu, dachten we. We probeerden de situatie te analyseren. A. We kregen geen visum en konden dus niet op de vlucht naar Mongolie. B. Het vroegste dat we een visum konden krijgen was binnen 4 dagen, want het was weekend, C. We waren nu al te lang in China en per dag dat je te lang blijft, moet je 50 euro boete betalen. Dus conclusie: we hebben een probleem. Noodscenario’s begonnen zich te vormen en we probeerden na te denken naar welk land in de omgevig we konden vliegen zonder visum. We besloten naar het kantoor van Mongolian Airlines te gaan en te vragen om een refund van ons ticket, naar de luchthaven te gaan en een ticket naar Bangkok te betalen. In de praktijk betekende dit dat we zeer veel geld gingen verliezen om uiteindelijk uit te komen in een land waar we niet naartoe wilden. Klein lichtpuntje was wel dat ik wist dat Caroline binnen 2 dagen ook in Thailand ging zijn. Carolinetje, als je dit leest, het heeft dus geen haar gescheeld of we zaten daar samen op het strand! Enfin, we gingen dus naar het kantoor van de MIAT. Een refund was niet mogelijk, maar gelukkig was er een mevrouw die echt naar ons luisterde, het probleem begreep en die zowaar naar de ambassadeur van Mongolie belde. De telefoon werd aan ons doorgegeven en hij vroeg ons om om 14u naar de ambassade te komen. Een lichte hoop begon in ons op te komen, maar we probeerden niet te hopen. Uiteindelijk vertrok onze vlucht binnen 7 uren en zaten wij ergens in het centrum van Peijing zonder enig visum. Om 14u zaten we in de wachtzaal van de ambassade en uiteindelijk kwam de ambassadeur. You’re from Belgium? Yes! Hij had net met zijn visumofficer gepraat (rara wie is dat), zei dat zij had gezegd dat we geen uitleg hadden gegeven deze ochtend en dat het visum om 16u klaar ging zijn, that’s the best we can do, zei hij nog. We konden het bijna niet geloven. We vulden de formulieren in en gaven ze aan de visa officer, die trouwens zeer stil was. We liepen naar buiten en keken elkaar in ongeloof aan. Dit hadden we echt niet meer verwacht. 2 Uren daarna gingen we bij dezelfde vrouw het gaan ophalen en maakten in onszelf het grapje van you think it’s our problem, nee nee, we’ll make it your problem en gingen daarna op een terrasje een pint gaan drinken. Met ons paspoort in de hand, visum er in en vol ongeloof. 4 Uren voor de vlucht hadden we dan toch nog een visum. Na de pint trokken we naar de luchthaven. Dezelfde vrouw als de vorige dag zat aan de incheckbalie en wij waren blij als een kind met ons visum naar haar aan het zwaaien. Ik denk dat ze het een beetje bizar vond, maar goed. Boardingpasses werden ons gegeven en zelf door de immigratiecheck met ons Chinees transitvisa kwamen we zonder problemen. En daar zaten we dan, vol ongeloof. Het vliegtuig steeg op en toen begonnen we eindelijk te geloven dat we naar Mongolie gingen. Bij het landen kregen we een stempel en rond middernacht wandelden we naar buiten in Ulaanbaatar. Er stond een vriendelijke man met een papier met Jeroen en Marielle op en toen hij ons naar de auto leidde en naar het guesthouse voerde was ik zeer dankbaar en besefte ik dat dit avontuur eindelijk ten einde was, gelukkig met een goed einde. 60 Uren nadat we de deur bij Dries in Nepal dichttrokken, kregen we de sleutel van onze kamer. In die 60 uren hadden we 5 uren geslapen en van alles meegemaakt. We hadden ondertussen de situatie eens goed overdacht en kwamen tot de conclusie dat we egenlijk een onmogelijke trip hadden gemaakt. Officieel hadden ze ons niet op het vliegtuig mogen laten in Nepal, want dat mogen ze enkel doen als we een transitvisum in China konden krijgen waarvoor we een visum voor Mongolie nodig hadden. Eigenlijk hadden we dus in Nepal moeten blijven, waar we trouwens ook geen visums meer voor hadden, maar stapje per stapje waren we toch in Mongolie geraakt. Dankzij veel vriendelijke en hulpvaardige mensen en heel veel geluk. Zoals je ziet impossible is nothing!