Erop en erover

Nepal bezoeken was al lang een droom en vanuit het vliegtuig met zicht op de Everest besefte ik dat die droom eindelijk werkelijkheid werd. Nepal is het land van de lange bergtochten en wij besloten eerst de Annapurna regio te verkennen. Daar kan je 2 grote trektochten doen. Een 2 tot 3 weekse trek rond de Annapurna bergen en een 10 daagse tocht die tussen de bergen uitkomt. De echte avonturiers doen alletwee de tochten met een tweedaagse tocht die de 2 verbindt. Wij zijn echte avonturiers natuurlijk met als resultaat dat we 31 dagen in de bergen gewandeld hebben. Vanuit Kathmandu namen we een bus naar Pokhara. Iedereen die op trektocht gaat, gaat via Pokhara dachten wij, maar eigenlijk was het startpunt redelijk dicht bij Kathmandu. De volgende dag namen we dus dezelfde bus terug richting Kathmandu en deden grotendeels dezelfde weg. Alweer een staaltje prachtige organisatie van onze kant. Uiteindelijk kwamen we aan in Besi Sahar, vertrekpunt voor de Annapurna Circuit. De nacht in Besi Sahar zullen we niet licht vergeten, want de volgende dag stonden we vol muggen- of vlooienbeten. Goed begonnen, is half gewonnen dachten we nog. Maar de moraal was hoog en een paar beten konden dat niet veranderen. Rugzak vastgestript, wandelschoenen stevig aangespannen en daar gingen we. We waren zeker al 2 minuten aan het wandelen toen we een eerste controlepost tegen kwamen. Daar moesten we onze TIMS kaart tonen. Eerst dachten we dat ze en mopje maakten, maar nee TIMS kaarten zijn verplicht op deze trek en worden gebruikt om je op te sporen als je vermist bent en ook wel om geld te kunnen verdienen aan de toeristen. Wij hadden er nog nooit van gehoord en op de vraag waarom we geen TIM kaarten hadden antwoorden we dat niemand ons gezegd had dat we dat nodig hadden. Ingenomen door onze simpelgeestigheid en eerlijkheid keek ze eens naar ons en gebaarde dan dat we onze namen op de lijst moesten zetten. Dat was dan ook weer geregeld. En zo, met enige omweg en vertraging, begonnen we aan onze tocht.

We liepen van dorpje naar dorpje in de hitte en zagen in de verte een bergtop met sneeuw. Daar moesten we naartoe. Het voelde heerlijk bevrijdend aan om elke dag te wandelen en constant in een prachtige omgeving te zitten. We hadden geen gids of drager, enkel ons eigen klein rugzakje en zo konden we volledig op ons eigen tempo wandelen en rusten als we wilden. We zagen veel groepen met dragers en vaak stonden we verwonderd te kijken naar de vracht die dit sterk bergvolk kan dragen. Het werd ons al snel duidelijk hoe erg de reisagentschappen deze mensen uitbuiten en hoe de dragers dagenlang 60 kilogram over de bergen dragen waarvoor ze 1 a 2 euro per dag verdienen. Wel plezant was dat vele vrouwen die een sjakosj hebben dezelfde draagmethode hebben en hun tas dus aan hun hoofd droegen. Elke 2 uur kwamen we in een dorpje waar we konden eten of slapen. Naarmate we op grotere hoogte kwamen, begonnen de wandeluren te verminderen en rond 3500 meter kwamen we bij een prachtig dorpje waar we 3 dagen bleven om aan de hoogte aan te passen. Acclimatistatie heet dat, chillen in de vallei noemen wij dat. Alhoewel het niet enkel luieren was. We maakten een zijuistap naar een bevroren meer dat op 4600 meter gelegen was en onderweg hadden we schitterende zichten. Na 3 dagen waren we aangepast en begonnen langzaam weer te stijgen en kwamen in een mini dorpje met 2 guesthouses. We nestelden ons in een ‘room with a view’ en naar de avond toe begonnen we te beseffen dat we de enige mensen in het dorp waren. De bewoners gaan elke winter naar beneden en waren nog niet teruggekeerd en de eigenares van het ander hotel waar er niemand verbleef, was terug naar het dorp ervoor. Die avond kregen we een heerlijke maaltijd in de keuken en waren alleen omgeven door prachtige natuur. Ondertussen zaten we al rond de 4000 meter en liepen we maar 2 a 3 uurtjes per dag om niet te rap te hoog te gaan. Jeroen heeft geen last van de hoogte, maar ik heb toch wat tijd nodig om aan te passen en ook ademhalen werd moeilijker. Ik hou van de bergen, maar kan niet zo goed tegen hoogte, beu!
De volgende nacht sliepen we in een plaatsje waar er 2 guesthouses waren. Een, waar wij zaten, werd uitgebaat door 4 mannen! Ze hadden veel kamers, maar stuurden systematisch iedereen weg onder het mom van te luid en te veel werk. Uiteindelijk sliepen we daar met 4 gasten en zat het andere guesthouse vol met alle groepen die ze doorgestuurd hadden. s’Avonds werd er gekaart en toen we genoeg hadden van al hun vuile trucen, gaande van in het Nepali tactieken bespreken tot volledig onopvallend in ons kaarten kijken, gingen we gaan slapen. En toen kwam de dag dat we eindelijk, na 2 weken, naabr Base Camp wandelden. Op de rondtoch moet je over een pas van 5416 meter en de tocht daar naartoe begint vanuit Base camp dat op 4500 meter ligt. Ik had een beetje last van de hoogte, maar het viel goed mee. s’Avonds echter, na het eten, werd ik heel misselijk en dacht ik dat ik moest overgeven. Misselijk en vooral overgeven is een signaal van hoogteziekte en betekent dat je moet afdalen, ookal is het ‘s nachts en pikdonker. We waren toen in het gezelschap van nog 3 andere mensen en onmiddellijk ging er een lichte golf van paniek door de groep en begonnen we te zoeken naar een gids die ons in de donkerte (straatlichten zijn zeldzaam) 3 uren terug naar het vorig dorp kon leiden. Jeroen begon de zak te pakken en ik zat buiten in de koude de gevoelens in mijn maag te proberen de baas te blijven. En toen begon ik te boeren en was alles veel beter. Er kwam nog een berggids aan te pas, de zuurstof in mijn bloed werd gemeten, hartslag gecontroleerd en uiteindelijk was de conclusie dat ik niet hoogteziek was, maar dat ik een vorte curry gegeten had. Voor alle zekerheid raadden ze me aan om een extra dag in Base Camp te blijven alvorens de pas over te steken en veel te rusten, maar niet te slapen! Gemakkelijker gezegd, dan gedaan. Ik was moe en binnen het uur lag ik te slapen. Jeroen was weer de liefste man ter wereld en bleef uit bezorgdheid heel de nacht wakker en controleerde elk uur of ik okee was. De volgende dag was dus een rust- (vooral voor Jeroen) en kaartdag.
En dan kwam de grote dag dat we de pas over gingen. Van Base Camp klom het pad een uur steil naar boven en ik begon er aan te twijfelen of ik ooit wel aan de pas zou raken. Elke stap was lastig en omdat ik niet goed kan ademen op die hoogte moest ik elke 3 stappen uitgeput rusten en weer op kleur komen. Gelukkig was dit eerste stuk steiler dan de rest. We liepen tussen sneeuwlandschappen en bergtoppen. Prachtige zichten maakten ons vaak stoppen, zuchten, naar elkaar kijken en zeer gelukkig zijn. We genoten ten volle van de rust en de pracht van zo hoog in de bergen te zitten. Na nog een aantal uren voetje voor voetje te zetten kwamen we uiteindelijk boven op de pas. Een heerlijk gevoel. Al 2 weken waren we op weg en nu waren we er eindelijk. We staken de Thorung La pas over! Snode Duitsers gaven ons een shot vodka en uit euforie dronken we die op. Even dacht ik nog, oeps is dit wel een goed idee, maar een mens mag al eens iets zot doen als hij op meer dan 5000 meter staat. We namen de tijd om foto’s te trekken, ik deed een dansje en toen genoten we van het zicht vergezeld van onze patatten en eitjes die kracht geven en ideaal zijn voor de vele stops. Na de euforieuitbarsting kwam het mindere gedeelte: de afdaling. De inspanningen van de klim begonnen voelbaar te worden en de afdaling deed er nog een schepje bovenop. Uiteindelijk kwamen we na 8 uren uitgeput maar voldaan in een guesthouse en bewogen die dag niet meer. We waren tenslotte van 4500 meter naar 5416 meter geklommen om dan weer af te dalen naar 3500 meter. Rara, de volgende dag was ook een rustdag, maar daarna gingen we weer verder. Alles was anders aan deze kant van de pas. Het landschap was veel droger en er gierde een wind door de vallei. Waar we de eerste helft van de tocht heel veel Tibetaanse invloed gezien hadden, met de mani of gebedsmolens in de dorpjes en de mensen die uit Tibet afkomstig waren, zagen we hier meer Hindi en Nepalese invloeden. Aan deze kant van de pas liep er ook een baan terwijl aan de andere kant alles met ezelcaravaan naar boven werd gedragen. De bellen rond de nek van de ezels was het enige geluid dat je hoorde als je aan het wandelen was en die stilte is prachtig en rustgevend.
We wandelden in rivierbeddingen, door valleien en kwamen weer in ons ritme. Na een aantal dagen kwamen we aan het pad dat de 2 trektochten verbindt en we namen een shortcut door de bossen. En wie kwamen we tegen in de bossen? 2 Vrouwen van 80 jaar die ook op weg waren naar de andere trektocht. Als volleerde alpinisten beklommen zij nog steeds alle bergen ter wereld en de verhalen die zij ‘s avonds te vertellen hadden over beklimmingen van de Everest langs de Tibetaanse kant tot 7000 meter,…maakten veel indruk op ons en zullen nog lang inspirerend werken.. We kwamen elkaar vaak tegen en begonnen te racen tegen hen. Wie er eerst in Annapurna Base Camp zou zijn. Helaas zijn we verloren. s’Ochtends stond Jeroen nog te zingen, maar ‘s middags lag hij in bed met hoge koorts. Gelukkig ging het na 3 dagen beter want de koorts was zo hoog dat we bijna de tocht gestaakt hadden en naar beneden waren gegaan. Toen de koorst weg was, begon hij af en toe een toastje te kunnen eten en nog zwak, maar veel beter, gingen we verder op tocht. Alle baggage werd in 1 rugzak gedaan en in ware Rambo stijl droeg ik alles en probeerde ondertussen Jeroen in de gaten te houden. Als een peil uit een boog sleften we naar het volgende dorp waar Jeroen direct weer uitgeput bedrust nam. Maar die dag begon hij weer te eten en het eten bleef binnen! De volgende dag was Jeroen alweer beresterk en vanaf dan droeg hij de rugzak (prachtig geanticipeerd van mezelf al zeg ik het zelf). We stapten nog 2 dagen naar boven, kwamen in de Sanctuary en hadden daar vanuit Base Camp een prachtig zicht op allemaal 7000- en 8000 meter pieken. Rondom rond was er niets anders te zien dan hoge pieken, sneeuw en gletsjers. Prachtig!

En dan begon eindelijk de terugtocht. Na 25 dagen begonnen we redelijk uiteput te zijn door constant op die grote hoogtes te zitten, te wandelen en niet onbelangrijk door de eenzijdige voeding. We konden rijst en patatten naar hartelust verorberen, maar hadden al een maand geen groenten, fruit of vlees meer gegeten. De knietjes begonnen pijn te doen bij de afdalingen, de benen tegen te trekken bij de bekilimmingen,… Het was tijd om er een einde aan te breien. De laatste dagen waren mooi en een beetje lasting, maar uiteindelijk kwamen we op het einde van de trek en namen de bus naar terug Pokhhara (Pokhara was dus het eindpunt van de trek, niet het beginpunt dat wisten we dan ook weer). Daar zochten we een leuke kamer met warme douche en tv en begonnen aan onze missies. Eerst kon Jeroen, die al 10 dagen snoosloos wou zijn, zich laten scheren. Daarna de ouders bellen dat alles in orde was en dan een groot bord groenten en vlees. Onderweg dronken we constant vruchtendrankjes en zo kwamen we langzaam maar zeker weer een beetje tot leven. We bleven nog een dagje in Pokhara en genoten van al het lekkers, niet in het minst, van echte koffie na een maand thee en water met iodinepillen te drinken. We hadden ook al een maand niets van alcohol gedronken en zijn heel wild gegaan en hebben elk een gin tonic gedronken. Dan was het wel wild genoeg geweest en kochten we ons nog een fles water en 4 snickers! Eergisteren ondernamen we dan de lange busreis naar Kathmandu, waar we nu bij Dries thuis voor de eerste keer in lange tijd een echt thuisgevoel hebben. We hebben een bad, keuken, living en een koffiemachine. Heerlijk. Minder is dat de politieke situatie hier niet optimaal is en dat de Maoisten opgeroepen hebben om zaterdag in Kathmandu te komen betogen en vanaf zondag te staken. Kathmandu heeft 3 toegangswegen en is dus niet zo moeilijk af te zetten. Er zouden algemene stakingen aankomen waarbij wij als we een vlucht willen nemen 3 uren te voet naar de luchthaven mogen stappen (niet dat we niet getraind zijn ondertussen, maar toch). Als alles normaal verloopt nemen we 5 mei een vlucht naar Mongolie, maar het zal met spijt in het hart zijn dat we Nepal verlaten. We hebben maar en ministukje van Nepal gezien, maar het was prachtig. We moeten hier zeker nog terug komen. Waar niet eigenlijk?