Buffalo buffalo ...

Na de vele avonturen en het vele uitrusten er van, vertrokken we op een tour voor 9 dagen. Met veel gemengde gevoelens. Skinny ging binnen een aantal dagen trouwen en daar gingen we dus niet bij zijn. Heel spijtig, maar helaas.

De meeste mensen in Mongolie komen om de Gobi woestijn te zien. Daarnaast zijn het westen en het noorden ook grote toeritische trekplaatsen. De Gobi tours zaten allemaal vol, maar we leerden wel andere mensen kennen die een alternatieve tour wilden doen. Terwijl iedereen naar het noorden, zuiden en westen trekt, besloten wij dus om naar het oosten te gaan. We vroegen overal informatie hier over en menig keer kregen we gefronste wenkbrauwen en een ter plaatse uitgevonden trip voorgeschoteld. Uiteindlijk vonden we iemand die ervaren leek en besloten de volgende dag samen met nog 5 andere personen te vertrekken.

Onze eerste stop was het grote standbeeld ter ere van Jinghis Khaan net buiten Ulaanbaatar. Jinghis voor de vrienden is als man van het millennium verkozen en bindt de Mongolen in eenheid en trots. Naast trots en beresterk zijn ze ook superrelaxed. De extreme weersomstandigheden en oneindige vlaktes geven ongetwijfeld een andere tijds- en ruimtenotie. We reden verder en het landschap was niet te vergelijken met iets wat we al gezien hadden. Uitgestrekt met af en toe een yurt, waar we dan wegbeschrijvingen konden vragen. De tweede dag kwamen we aan een rivier waar we over moesten, maar die een meter te diep was om door te rijden. Alweer kwam de relaxedheid van de Mongolen boven. Terwijl wij westerlingen al begonnen te denken dat we rechtsomkeer moesten maken, gingen zij gewoon iemand met een tractor halen die ons door de 2 rivieren trok. Opgelost en we konden weer verder. We kwamen uiteindelijk in Dadal, de geboorteplaats van de grote Jinghis Khaan. We zetten onze tenten op en genoten van de rust van de omgeving. De volgende dag maakten we wandelingen in de bossen en gingen een kijkje nemen in het dorp. Maar niet zonder eerst een soort van grensvergunning te gaan kopen. We kwamen in de buurt van Rusland op ongeveer 30 km en de mensen leven hier in dezelfde houten huizen als in Siberie. We wandelden een beetje rond in het dorp en zagen in de verte een groep schoolkinderen op ons afkomen. Dit stuk van Mongolie is helemaal niet toeristisch en enthousiast probeerden ze allerlei vragen aan ons te stellen. Het eindigde uiteindelijk met een partijtje basketbal en een uitnodiging om de volgende dag hun school te bezoeken. We namen de uitnodiging graag aan en de volgende dag zaten we (weer) op de schoolbanken. Er werden weer vragen gesteld, vertaald en beantwoord. Uiteindelijk was er iemand van onze groep die een soort van dwarsfluit bij had en begon te spelen. Al snel was het hek van de dam en begonnen de kinderen traditionele liedjes te zingen en uiteindelijk werd ook over gegaan tot het armworstelen. De studenten waren tussen de 14 en 16 jaar, maar zoals eerder gezegd sterk en trots. Tot grote hilariteit van iedereen was het een ware strijd waarbij beide kampen soms wonnen en soms verloren. Na nog een groepsfoto en vele cadeautjes ging onze trip verder. Allemaal zaten we voor ons uit te staren en te genieten van de spontane en gemeende openheid van dit volk. Nu reden we weg uit de bergachtige gebieden en gingen we naar de echte steppes. Zo ver we konden zien was er niets. Wat een verschil met ons Belgenlandje. Midden in deze grote vlaktes stopten we bij een yurt en vroegen of we een nachtje onze tenten naast hen mochten opzetten en of we een kijkje binnen in de yurt mochten nemen. Zoals overal in Mongolie was dit geen enkel probleem en algauw mochten we proeven van de grote gastvrijheid van de Mongolen. We namen plaats rond het vuur en kregen thee en yoghurt. We kwamen te weten dat ze met 2 personen de volledige yurt in 40 minuten konden opzetten! Ze vertelden ons ook dat we geluk hadden want dat de volgende dag een belangrijke dag was. Onze gids probeerde krampachtig geen woorden te moeten gebruiken voor geslachtsdelen en deed een heel verwarrende uitleg waardoor we eerst dachten dat de jongens besneden gingen worden, maar uiteindelijk beseften dat het over het castreren van het vee ging. De volgende dag mochten we dus meehelpen met het verwijderen en kuisen van de ballen. Tussendoor werd er nog een geit geslacht en daarna kon het echte feest beginnen. Gekookte ballen worden als een echte delicatesse gezien en voor de eerste keer in ons leven aten we dit als lunch. De geit was ondertussen ook in stukken gekapt en zo kregen we ook een grote kom vlees voorgeschoteld en elk een groot mes waarmee we het vlees van de botten konden snijden. En zo zaten we in de yurt samen met een bende Mongolen vlees met ballen en natuurlijk vodka als lunch te verorberen. Heerlijk!

Met een volle maag stapten we weer de jeep in en reden naar een natuurreservaat. Het verschil tussen natuurreservaat en niet is niet echt zichtbaar want overal zie je uitgestrekte landschappen, maar het werd wel steeds mooier. Uiteindelijk zetten we onze tenten op naast de rivier en konden we van op de bergen rondom ons genieten van de natuurpracht en de oneindige zichten. Na nog een beetje dollen met een kameel die daar ergens zat te chillen, kropen we weer onder de wol. We kropen in onze tent die niet sloot en op onze matrassen die lek waren, maar what the heck, this is Mongolia.

En dan kwam uiteindelijk onvermijdelijk de dag dat Jeroen 30 werd. Zoals goede wijn wordt hij enkel beter met ouder te worden, dus op naar de 40! Na nog een aantal uren rijden werden de tenten weer opgezet en na de maaltijd kwam onze gids met een bord met koekjes en een fles vodka aanzetten. De flessen werden opgedronken, de moppen flauwer en uiteindelijk kropen we weer in de tent.

Nu restte er ons enkel nog een aantal uren rijden naar Ulaanbaatar. En dan de douche waar iedereen zo naar uitkeek. In de steppes is er geen water. Dus ook niet om eens je gezicht of handen te wassen. Na 9 dagen waren we echt vuil, maar gelukkig was iedereen dat en viel het zo minder op. In elk geval, de douche deed deugd en de maaltijd met vele groentjes (uitzonderlijk buiten Ulaanbaatar) daarna ook. Maar als echte Gentenaar was er nog iets dringender dan een douche. Dus nog voor we gingen douchen glipte ik rap naar de computer en checkte het wereldnieuws. En jawel, Gent had de beker gewonnen. Ik kan me inbeelden dat dat een bom van een feest zal geweest zijn en dat allemaal voor de deur van Skinny en Anneleen hun trouw. Een mens kan nu eenmaal niet alles hebben!

Binnenkort vertrekken we naar de Gobi woestijn en daarna vliegen we via Moskou, de cirkel is dan rond, terug naar huis.