I like....it's nice

Na 50 uren op de trein, jawel 50 uren! zijn we in Kazachstan aangekomen. De treinrit was een ware belevenis. Het was een internationale trein die helemaal doorrijdt naar Tadjikistan. Dit wil zeggen dat er veel grenscontroles zijn en die zijn blijkbaar niet van de poes.

Eens ingescheept op de trein, moest iedereen een voor een binnen in een klein kotje en omdat wij op de eerste zitjes naast dit kotje zaten, konden we alles redelijk goed volgen. Af en toe werd er nogal geroepen en het was duidelijk dat er nogal wat geld onder tafel ging. Er waren ook extreem veel flikken (of homo's zoals ze die hier noemen) en zo af en toe passeerde er ook enkele mannen met geweren. Ik moet eerlijk toegeven dat ik er toch niet helemaal gerust in was. Daabij kwam dan nog eens dat iedereen die aan het wachten was (zowel de flikken als de reizigers) naast ons kwam zitten. We zaten er dus zo een beetje midden in en ik dacht bij mezelf: en dit 2 volle dagen! Uiteindelijk was het ook onze beurt. Onze visa waren in orde, maar we moesten 15 euro betalen voor de huur van het beddegoed. Ter verduidelijking als we een trein nemen die zo een lange afstand doet dan zij dat een soort van slaaptreinen. Dwz dat als je een vuile matras en een vuil laken op de zitjes legt je een bed hebt. Wij hadden al een slaaptrein genomen ( en terug gegeven) en wisten dus dat we niet moesten betalen. We zijn heel vriendelijk gebleven en hebben gezegd dat we dat niet nodig hadden want dat we een slaapzak hebben. Ze begonnen een beetje groen te lachen (we stonden dus omsingeld door 6 homo's) en zeiden dan dat het voor de handdoek was om ons te wassen. Ik kan iedereen verzekeren: deze treinen zijn niet uitgerust met badkamers en de toiletten zijn geen ruimtes om een stripke in te lezen. Dus wij geantwoord dat dat ook niet hoefde, dat we handdoeken bij hadden en heel vriendelijk gelachen en weer weg. 5 minuten daarna komt heel de nest flikken, oeps sorry homo's, bij ons zitten en beginnen ze opeens ongelooflijk vriendelijk te doen? Wij verstonden er niets van en proberen ons zo neutraal en kalm mogelijk te houden. Uiteindelijk zijn ze onze lakens enz komen brengen en als we koffie of thee nodig hadden moesten we het maar zeggen en welkom en ja tof en welkom. Volledig absurd! Daarna zijn ze om de 30 minuten gepasseerd om te vragen of alles naar wens was. Toen we zeiden dat alles okee maar warm was hebbben ze het raam, dat al een beetje los zat, er uit gehaald. Dus daar zaten wij op een trein die trouwens qua maximale snelheid de 25 km zeker niet overstijgt, met een raam eruit en met een aantal volledig geschifte flikken. Het moet wel gezegd, het was een stuk frisser en aangenamer zonder raam.

En dan onze eerste grensovergang! Ik denk dat we toch een uur of 3 stil hebben gestaan, maar uiteindelijk was alles in orde en konden we doorrijden. Net na de grenscontrole zag je nog een aantal passagiers opstappen en weer in het kotje verdwijnen en af en toe werden er grote zakken over de muur van de grens gesmeten, maar dat hoort er allemaal bij. Na al deze gebeurtenissen reden we Kazachstan binnen en het moet gezegd worden we hebben echt genoten van uren door het niets te rijden. Eindeloze stukken quasi woestijn, kamelen, wilde paarden en heel af en toe enkele huizen. Dat was echt genieten. Helaas hebben we geen foto's, ik durfde niet goed het fototoestel bovenhalen, maar op de volgende treinrit doe ik het wel, ook om eens de treinen te kunnen tonen.

Na 2 dagen op de trein direct in de taxi gestapt en naar een hostal gereden en een douche genomem! De treinen hebben geen airconditioning en het is hier heet. Dus na 2 dagen en nachten constant zweten, was dat heerlijk.

Het is duidelijk dat we steeds dichter bij de woestijn komen. Het is erg warm em droog. We hebben ondertussen al verschillende spelletjes uitgevonden om te kijken hoe warm het is (een mens wordt inventief als hij niets te doen heeft) zoals: gezicht volledig nat maken en buiten gaan staan en tellen in hoeveel seconden je weer droog bent( kleine 5 seconde) en hoe rap je je ijsje moet opeten voor het gesmolten is (zeer rap),... We zijn ons ondertussen ook aan het trainen om een beetje tegen de warmte te kunnen door smiddags in de schaduw (gemiddeld nog 40 graden) een uurtje een boek te gaan lezen. Het begint al een beetje te lukken. 's Avonds koelt het hier een beetje af tot ongeveer 25 tot 30 graden na 21u en dan is het wel heerlijk om op een terrasje te zitten.

Momenteel zitten we in Atyrau. Dit is eigenlijk geen deel van een toeristische route, maar een oord waar buitenlanders de olie komen oppompen. Gevolg daarvan is dat er veel krotwijkjes zijn waar de lokale bevolking in woont en dan een aantal dure hotels waar de buitenlanders in leven. Weer dezelfde gruwel zoals bij de mijnverhalen in Peru en dezelfde afgunst die we voelen als we de krotten rond de luxehotels zien. En ik kan er niet omheen mij af te vragen hoe je met jezelf kan leven als je dergelijke job doet. Nadeel voor ons is dat we ook bezien worden als expats omdat er hier geen toeristen zijn. Dit zal wel rap veranderen eens we in Oezbekistan zijn. Nog 1 tussenstop in Aktau (we vertrekken morgen voor 20 uren op de trein) en dan naar Oezbekistan!

En last but not least: iedereen die tegen morgenochtend nog geen irish coffee op de vlasmarkt gedronken heeft is een janet.

Geniet ervan, we denken aan jullie en aan de gentse feesten.