Eindelijk vakantie!

Na een tussenstop in Bangkok zijn we aangekomen in Bali. Van de luchthaven gingen we richting Kuta. Kuta is een beetje het Blankenberge voor Australiers, maar dan wel goedkoper. Overal brommertjes, mensen die je vanalles willen aansmeren, niet echt een indrukwekkend strand en veel Australiers die een beetje de hippe surfer komen uithangen. Echt authentiek dus. Men probeert vanalles om je naar de clubs te lokken. De acties gaan van gratis drank tot snow parties (te zot voor woorden aangezien het hier 35 graden is).

Na even aan te passen aan de warmte en wat slaap ingehaald te hebben, huurden we ons een brommertje en reden een paar dagen het eiland rond. Na een halfuurtje hadden we het gevoel dat we op een ander eiland zaten, zo verschillend van Kuta. Heerlijk rustig, mooie natuur en vriendelijke mensen. De eerste dag reden we langs zwarte vulkanische stranden, groene rijstterassen en vervallen afgesloten tempels. Het leuke aan Bali is dat het zo klein is en dat er goede wegen zijn. We konden dus perfect maar 3 a 4 uurtjes per dag rijden en toch een heel stuk van het eiland doorkruisen. Onze rit eindigde de eerste avond aan de oostkust van Bali in een heerlijk relaxed kustdorpje. De vissersboten hebben hier geschilderde oogjes om beter te kunnen zien als er ‘s nachts gevist wordt. We ontdekten even verderop een klein strandje, de blue lagoon genaamd, en dat beviel ons zodanig dat we besloten nog een extra dagje te blijven. Na een dagje luieren aan het strand kropen we weer de brommer op. Deze keer reden we de bergen in op weg naar een vulkaan en bijhorend meer. Weer 3 uurtjes op het gemak rijden en dan hadden we een prachtig zicht op de vulkaan. Helaas is het scherm van ons fototoestel kapot en ondanks de inspanningen en goede wil geven de foto’s niet echt weer hoe mooi het was. We vonden net op tijd een guesthouse en konden zo schuilen voor een van de vele regenbuien in dit seizoen. Slim en praktisch ingesteld als we zijn hadden we onze short en top aangetrokken, de boeken in de rugzak gesmeten en vertrokken. Net even vergeten dat deze uitrusting in de bergen in het regenseizoen net niet genoeg zou zijn. Gelukkig zijn we beiden ongelooflijke beren en hebben we van de koude natuurlijk niets gevoeld. We maakten nog een ritje langs het meer en zagen een menigte naar een tempel stromen. Het was volle maan en blijkbaar was er een speciale ceremonie met offers. We vroegen of we een kijkje mochten nemen. We mochten binnen, maar niet naar de tempel. We mochten wel de gokspelen bekijken en zo zag ik als enige vrouw tussen 100 mannen voor de eerste keer in mijn leven hanengevechten. Zien is veel gezegd, iedereen roept en duwt,…(mannen he). We bedankten voor de gastvrijheid en gingen terug naar onze kamer met balkon en zicht op de vulkaan. De volgende dag reden we naar de noordkust van het eiland. In Lovina was het weer hetzelfde liedje: relaxen aan het strand. Het lijkt hier wel een beetje vakantie tijdens de vakantie. We reden van kust naar kust, maar het binnenland bestaat voornamelijk uit bergen en dus moesten we de volgende dag weer door de bergen om terug te keren naar Kuta. Ik had een mooie route uitgestippeld langs bergmeren, Unesco rijstterassen,… maar eens aangekomen aan het eerste meer begon het weer hevig te regenen. Wij weten helemaal niet meer hoe wij moeten omgaan met regen en gingen dus een beetje verdwaasd aan de kant van de weg schuilen. Hier zijn het echt tropische regenbuien wat betekent dat het giet en dan zijn er zo twee idioten met sandalen, short en top of zomerhemdje. Gezellig en ook een beetje hilarisch. Na een paar keer schuilen, proberen verder te rijden om dan 5 minuten daarna weer te gaan schuilen, kochten we ons uiteindelijk een regenponcho (we hebben goede tot nu toe ongebruikte regenvesten, maar die hadden we natuurlijk niet mee die ene keer dat we ze konden gebruiken). En zo konden we uiteindelijk langzaam verder rijden. De mooie panoramische route schaften we af en we reden kleddernat terug richting Kuta.

Hier wachten we opGeoff, Roel en de Vermeir. Geoff landt normaal gezien deze avond na 2 jaar in Nieuw-Zeeland en Australie gereisd te hebben. Helaas kregen we gisteren een bericht dat hij nog 500 km van de luchthaven zit en dat de weg tussen hem en de luchthaven afgesloten is vanwege bosbranden! Dat wordt dus nog spannend. Roel en de Vermeir komen morgen met een extra baggage gevuld met chocolade, 50 frangipannekes voor Geoff, blauwe Chimay, een droge worst, tijdschriften en een verrasing van mijn mama (wat oh wat zit er toch in). Je ziet, we zijn allemaal erg avontuurlijk, maar heimelijk verlangen we toch naar lekkere Belgische lekkernijen, toch zeker na ze maanden gemist te hebben.

En dus valt er voor het moment niets anders te doen dan ons te positioneren op ons terras, te wachten en te manillen. De eindstand van de internationale manillekaarting komt in zicht (nog 3 maanden) en het begint dus spannender te worden. Momenteel staat het 13-16. Alles is dus nog mogelijk! Weddenschappen op de uiteindelijke eindstand kunnen ingestuurd worden ter vergoeding van 2 pintjes (sportief als we zijn is er voor elk eentje). Zit je er ver naast worden dat natuurlijk twee speciale bierkes. De winnaar krijgt een authentiek cadeautje van een van de landen op onze reis. De lijnen zijn open, spelen maar, allez allez, roulez roulez!