Warm warm warm

We hebben een verlenging van ons visum! En we beginnen alweer te vrezen dat we niet genoeg tijd zullen hebben om alles te doen wat we willen doen. Luxeproblemen!

Na Lijiang, zijn we naar Dali gegaan. Beide steden zijn mooi, maar eerder gerestaureerde museumsteden zonder veel animo en veel toeristenbars. Toegegeven, het was wel tof om een lekker ontbijt te kunnen eten in plaats van noedelsoep. Lijiang is omringd met bergen, sommige met sneeuw op de toppen. Dali ligt aan een groot meer en is ook omringd door bergen, maar zonder sneeuw op de toppen. Na een dagje relaxen en naar het meer gewandeld te hebben, zijn we de berg achter Dali opgekropen. In China zijn er veel natuurparken en natuurlijk moet je dan altijd betalen. De parken zijn wel super onderhouden, maar de prijzen zijn vaak een beetje overdreven. Alhoewel we niet mogen klagen, want voor de rest is China spotgoedkoop, proberen we de ticket offices toch meestal een beetje te omzeilen. Deze keer was het niet moeilijk, want de guard lag gewoon te slapen. Op kousenvoetjes voorbij gewandeld en zo waren we gratis binnen. Om de berg op te geraken kon je een kabelbaan nemen, maar sportief als we zijn hebben we het wandelpad genomen. Na 1 uur trappen naar boven kwamen we op een mooi pad. We wandelden een paar uurtjes en kwamen bij een klein hostalletje waar we konden slapen. Tijdens het avondeten hadden ze het eten zonder de rode pepers gemaakt en een kommetje apart voor de familie gezet. Stoer en aangepast als we zijn vroegen we of we de pepers mochten proeven. Met veel gegiechel gaven ze ze ons en ze verwachtten waarschijnlijk dat we gingen vuurspuwen, maar nee, zonder een spier te verrekken zeiden we dat ze lekker waren en of we er nog enkele mochten voor bij ons eten. Daarna probeerde een fransman ons even na te doen, maar meneer kon niet meer spreken, ademen of wat dan ook en zo is mijn aloude theorie bevestigd: fransozen zijn janetten!In elk geval, het was prettig om samen met de familie te eten en we hadden een prachtig zicht vanop 2600 meter op het meer. De volgende ochtend zijn we vroeg opgestaan om de zonsopgang te zien (ja, ja de wonderen zijn de wereld nog niet uit) om daarna gezellig weer in bed te kruipen. Na nog een klein dutje (iets voor jou Caroline en waneer kom je hier een dutje doen?) zijn we verder op de berg gaan wandelen. Na 7 uren op een 3000 m hoog pad gewandeld te hebben besloten we dat het tijd was om weer af te dalen om voor de donker thuis te zijn. En wat moesten we dan nog doen? Juist, weer een uur trappen naar beneden. Waren we bijna beneden begonnen 3 honden ons pad te kruisen en ambetant te doen. Door de struiken dus een ander padje gevolgd en uiteindelijk toch veilig en wel en een beetje moe beneden toegekomen. De volgende ochtend zouden we vroeg de bus pakken om naar Tengchong te gaan. De volgende ochtend niet zo vroeg opgestaan en op een terrasje in de warme zon koffie gedronken en heel rap besloten dat we geen 8 uren op een bus wouden zitten. Dus heel de dag lekker rond geslenterd, thee gedronken en tegen 's avonds een bar gevonden waar ze Duvel en Chimay hadden. Jeroen heeft dan natuurlijk direct gebruik gemaakt van de situatie en gewonnen met manillen (hij mag ook eens winnen). 2 Dagen daarna heb ik hem natuurlijk terug gepakt en de tijdelijke tussenstand is nu 10-5.

De volgende ochtend uiteindelijk toch de busrit naar Tengchong ondernomen en wat een prachtige rit! Helemaal naar het zuid-westen van China waar het opeens echt wel tropisch begon te worden. Tengchong is bekend omdat er veel kleine dorpjes met etnische minderheden in de nabije omgeving liggen en omdat rond Tengchong ongeveer 100 slapende vulkanen liggen. We zijn 1 dag op de fiets naar zo'n dorpje gegaan en alweer met succes de ticket office omzeild. Deze keer door langs vanachter het dorp in te rijden. Jaja, ge moet hier slim zijn. Na het dorpje nog even in tengchong rondgereden en ...een nieuwe broek voor Jeroen gekocht. De jongen had nog maar 1 broekske. De volgende dag zijn we naar het vulkanenpark gegaan waar we met onze sis-kaart aan studententarief binnen mochten. Daar hebben we een dode vulkaan beklommen. Niet zo speciaal aangezien ze dood is en dus vol begroeing staat. Maar het park was supergroot en we hebben een wandeling gemaakt tussen de vulkanen en dat was echt prachtig.

En nu, alweer na een prachtige busrit, zitten we in Ruilli. Ruilli ligt tegen de grens van Myanmar. De bevolking van Ruilli is een mix van Han-Chinezen, Dai-Chinezen en Myanmarezen (?) en ook het eten is een grote mix. Ze hebben hier allerlei tropisch fruit dat we niet kennen, maar dat waarschijnlijk ook weer heerlijk zal zijn. Deze ochtend het lekkerste drankje van deze reis gedronken: vers passievruchtsap, vers kiwisap in de blender met ijs en een limoen, mmmmmmmmmm! Morgen opnieuw! Voor morgen hebben we gepland om de fiets te pakken en naar de kleine dorpjes rond Ruilli te gaan. Daarvoor hebben we nodig: een kaart en 2 fietsen. En, rara, wat vinden we hier niet? Juist. Enkel een kaart in het Chinees en het enige hotel dat fietsen verhuurt zegt dat de fietsen kapot zijn. Avontuur dus!

En last but not least moeten we nog zeggen dat de mensen in China echt ongelooflijk vriendelijk, behulpzaam en eerlijk zijn. Elke dag weer vertederen ze ons met hun glimlach!

En ook nog voor de ongeruste mensen: Ron Lok heeft weer op zijn blog geschreven en is dus veilig!

Vele groetjes uit de warme tropen!