Waar is het meer?

En we zijn in Oezbekistan!

De mensen zijn hier zeer vriendelijk, beginnen constant met ons te praten alleen verstaan we er niets van. Toch het is hier plezant. Er is wel een klein nadeel: ATM machines kennen ze hier niet. Enkel in de hoofdstad kan je geld afhalen en natuurlijk wisten we dat niet toen we de grens met Kazachstan overstaken en in Nukus toekwamen. Gelukig konden we nog net 1 nacht in een hostel betalen, maar daarnaast hadden we enkel nog 10 dollar in ons zak. Het avondeten bestond dan ook uit brood en water en een klein beetje vlees. Eerst hebben we alle verschillende oplossingen bekeken, maar dat was rap gedaan want die bestonden eigenlijk voornamelijk uit het bellen naar de mamas en vragen om geld op te sturen want dat de kindjes anders niet meer konden eten of slapen. Gelukkig zijn we op dat moment een andere Belg tegengekomen en spijtig gnoeg was het een Antwerpenaar (niet zoals Joris want die is van Sint-Niklaas en heeft enkel Antwerpse vlagskes in zijn kamer hangen omdat die zo mooi zijn). Enfin, den Tony heeft ons geld geleend om samen met hem naar het Aralmeer te gaan en daarna samen naar Tashkent te vliegen en zo waren we gered!

De volgende morgen zijn we dan naar Moynaq vertrokken. Moynaq was de grootste stad aan het Aralmeer en een belangrijke vissershaven. Toen de Russen besloten om kanalen te graven langs de kant van Kazachstan om zo de katoenplantages te irrigeren is de stad aan een razend tempo afgesloten van het meer en volledig verpauperd. De luchthaven die de verbinding maakte naar alle uithoeken van de USSR werd gesloten en meer dan 10.000 mensen verloren hun job in de visvangst. Nu is het een spookstad. Er zijn nog 8.000 inwoners, maar het is enkel een kwestie van tijd, denk ik, voor de stad volledig verdwijnt. Al de oude fabrieksgebouwen zijn ingestort en nu wonen de mensen in kleine lemen huisjes. Zoals iemand zei: you can feel the city dying.

Buiten al deze ellende blijft het voor toeristen wel een surrealistisch zicht om de boten in de woestijn te zien liggen. We besloten om een tour naat het Aralmeer te maken nu het nog kan. De chauffeur, Victor genaamd, was een beetje het type van een Oezbeekse Terminator. Volledig in para-outfit heeft hij ons rondgereden over de zeebodem, een plateau vanwaar we prachtige uitzichten hadden en uiteindelijk naar het meer zelf. Doordat het meer zo klein geworden is, is de concentratie zout enorm gestegen en blijf je, net zoals in de Dode Zee, drijven op het water. Het was een onvergetelijke ervaring, maar te denken dat het Aralmeer ooit het 4de grootste meer ter wereld was en nu binnen de 7 jaren volledig verdwenen zal zijn is vreselijk en het menselijk leed dat ermee gepaard gaat ook.

Uiteindelijk terug naar Nukus gegaan waar we een vlucht naar Tashkent genomen hebben. Braaf als we zijn hadden we ons water in onze grote rugzak gestoken, want er mogen toch geen vloeistoffen binnen in de transitzone. In Oezbekistan dus wel. Het was een hilarisch tafereel om te zien hoe de mannen in de wachtzaal heel de tijd pinten aan het drinken en sigaretten aan het roken waren binnen in de wachtzaal. De stewardessen zijn dit duidelijk gewoon, want als de mannen de bierflessen niet meer in hun poten konden houden, raapten de stewardessen het op om het weer in hun poten te steken. Het had een beetje iets van de Gentse Feesten. Maar eind goed, al goed. We zijn in Tashkent geraakt en hebben weer geld kunnen afhalen en we weten dat we in de rest van het land geen geld meer kunnen afhalen.

Tashkent is niet echt de moeite. Daarom zijn we maar rap weer weggegaan en zijn we nu net in Samarkand aangekomen. Het is een prachtige stad in het centrum van de zijderoutes, maar daarover de volgende keer meer. Jeroen komt me net zeggen dat het niet lukt om de foto's op de site te zetten, dus dat is ook voor de volgende keer.

Groetjes aan iedereen vanuit het warme, mooie en vriendelijke Oezbekistan en alle vettige verhalen van de Gentse feesten, voor wie ze nog herinnert, zijn welkom.