Hoe Jeroen een auto uit een rivier trekt

Na nog een laatste dagje niets doen in Vietnam zijn we de volgende dag heel vroeg opgestaan om per bus naar Laos te gaan. De bus vertok om 5u30. We waren tegen elkaar aan het grappen dat dit vroege uur misschien een laatste Vietnamees toeristenmopje was tot we begrepen dat het inderdaad zo was. De bus vertrok uiteindelijk om 7u! En wat een busrit! We hebben meer stilgestaan dan gereden en als we reden was het wel heel traagjes. We hadden toch wel 7 uren nodig om 100 km af te leggen. We kwamen aan de grens en zijn er 2 uren gebleven tot de volledige bus, zeker 10 personen, een visum had. De douaniers waren supervriendelijk en super a l'aise. De betaling was ook een goed mopje, want iedereen moest een ander bedrag betalen. Gelukkig moesten wij het minste betalen. Na 2 uren rond te kijken aan de grens mochten we dan toch door rijden en kwamen we op een zandweg waarbij de arme dorpjes langs de kant van de weg ons direct opvielen. Om de zoveel kilometer was de weg een beetje ondergelopen en omgevormd tot een rivier en was het met de bus een beetje raften om aan de overkant te geraken. Bij een van deze riviertjes was er een 4x4 vastgelopen en dus moesten alle mannen de bus uit en de auto uit de rivier trekken. Na veel rivieren, bulten en geduld kwamen we uiteindelijk aan in een dorpje, Muang Khua, gelegen aan de oever van de Ou rivier. Heerlijk weertje, vriendelijke mensen en zeer relaxte sfeer. De volgende dag de speedboot in met nog een aantal locals die blijkbaar brommerhelmen dragen in de boot?! Na 3 uren wind- en waterpret kwamen we aan in Hat Sa vanwaar we een bus naar Phongslai moesten nemen. Aan het busstationnetje zaten 2 mannen met een grote glimlach. Toen we aan hen vroegen of er nog een bus was naar Phongsali kregen we het standaard antwoord: maybe. Als er genoeg mensen waren zou de bus vertrekken, anders niet. We konden wel al meteen vertrekken als we de volledige bus afhuurden. We bedankten vriendelijk en op zijn Laotiaans waren we aan het relaxen en een beetje aan het rond kijken en ja hoor er kwamen steeds meer mensen. De bus kon dus vertrekken, maar wij moesten nog altijd meer betalen omdat het al laat was? Als we de dag erna wilden vertrekken zou hij ons de normale prijs geven, maar nu niet. Geen logica in te krijgen en na lang discussieren hebben we een dollar meer betaald en de bus op. Phongsali is gekend voor zijn natuurpracht, bergen en bergvolkeren. Wij wouden een trek doen, maar dat viel een beetje duur uit en dus beslisten we om een moto te huren en samen met nog 2 anderen een tocht door de bergen te maken. Zo gezegd, zo gedaan. We vertrokken en 5 minuten later stonden we alweer terug in het centrum met 2 kapotte moto's. Onze ketting was kapot en de andere motor had geen aandrijving. De moto was een Minsk, Russische makelarij, en de gast had hem voor reparatie binnen gestoken bij Chinezen. Niet zo'n goed idee. Tegen 14u was alles weer in orde en konden we toch nog vertrekken. We reden naar een dorpje waar we konden overnachten bij een lokale familie. Bijna aangekomen viel onze moto weer stil. Gelukkig hadden we het telefoonnummer van de baas bij en kwam hij de moto nog eens oplappen. Die nacht hebben we geslapen in het huis van de chief van het dorp en werden we omringd door zatte pubers. Lao lao is hier een soort van slechte sterke drank en in sommige dorpen zitten de mannen van 's ochtends vroeg al aan de fles. Ook niet zo verwonderlijk als je weet dat ze hier maar 1 keer in het jaar oogsten terwijl dat in China 3 keer is. Ze hebben dus een paar maanden per jaar dat ze niets te doen hebben. De volgende ochtend wilden we vertrekken, maar onze moto startte weer niet. Dus weer de baas gebeld en deze keer was alles snel geregeld en werkte de moto weer perfect. Maar nu was er weer een probleem met de Minsk. Zijn band stond scheef en dus zijn we weer met zijn allen naar Phongsali gereden. Samen uit, samen thuis. Na een aantal uren prutsen aan de Minsk werkte alles weer naar behoren, was het te laat om nog te vertrekken en besloten we om de volgende ochtend zeer vroeg op te staan en te vertrekken. De volgende ochtend moest er wel nog naar de bank gegaan worden, maar dat ging maar 5 minuutjes duren. Ja notjes, tegen 13u30 was het pas geregeld en dus hadden we nog maar 4 uren daglicht. We zijn toch maar vertrokken en hebben een zeer mooie route gedaan. Opnieuw vonden we een familie in een klein dorpje waar we mochten overnachten en deze keer was het zonder de zatte mensen en lao lao. 3 generaties woonden samen in een klein huisje en met ons erbij waren we met 15 mensen. We kregen lekker eten en een goed bed en konden af en toe een glimlach op hun gezichten toveren. De volgende ochtend was ik al vroeg wakker en stond ik buiten naar de buren te kijken die net een hond aan het roosteren waren. Ik probeerde foto's te trekken van de dochter van het gezin, maar ze was een beetje beschaamd en schuchter en had er niet veel vertrouwen in. Tot ik haar de foto toonde en zijzelf en haar broertjes vol verwondering de foto bekeken. Na nog een 2-tal foto's waren ze wild enthousiast en waren we vertrokken voor een fotosessie van een uur. De gekke-bekken- en kont-tonen-foto's zorgden voor veel plezier en ik was blij dat ik een manier gevonden had om meer contact te hebben met hen. Na een hartig ontbijt (voor de zekerheid toch even gevraagd of het geen hond was) vertrokken we weer en vonden een weg die dwars door de jungle liep. Af en toe kwamen we een dorp tegen waar de mensen verwonderd keken naar die 3 bleekscheten op een moto. In de namiddag brak de ketting van de Misnk en besloten wij dat het mooi geweest was en dat we genoeg opgehouden werden door allerlei motoproblemen en keerden we terug naar Phongsali. De volgende dag nog eens een dagje buszitten gedaan en na 14 uren kwamen we aan in Luang Prabang. Hier willen we voornamelijk even blijven en relaxen, want een mens zou het bijna niet geloven, maar zelf wij hebben even nood aan rust. Het helpt natuurlijk wel dat ze hier veel lekker eten en drinken hebben. Sante!